Dag 19 - Tokyo

De laatste dag in Japan. Morgen vliegen we om 10:40 terug en komen dan rond 15:00 weer aan op Schiphol. Zo'n heerlijke lang dagvlucht van 11 uur.

Het zou de hele dag regenen, dus zijn we met de trein naar Machida gegaan. Een wijk van Tokyo waar de grootste Daiso 100 Yen Shop van Japan staat. Het is een beetje zoeken, want buiten zie je nergens de naam "Daiso" staan, dus is het zoeken naar: ダイソー

Binnen is het 4 verdiepingen vol met spul van een euro:

Broodbakjes...

Poetsdoeken:

Geinig Japanse scharen:

Meer dan 60.000 artikelen schijnen ze hier te hebben liggen. Maar we hebben allebei maar 1 koffer en die zit ondertussen al flink vol. Op weg terug naar het station kwamen we een klein dierenwinkeltje tegen. Als het 2 bij 7 meter was is het veel:

Binnen allemaal kleine hokjes met hondjes en katjes erin, erg leuk, maar lastig in de handbagage:

Terug in Shinjuku zijn we naar het Calico kattencafe gegaan. Voor 1000 yen (10 euro) mag je hier een uur katten aaien. In veel Japanse flats mag je geen huisdieren houden, behalve in gezins flats. Dus alleenstaanden, of jonge stelletjes van een jaar of 20-30 kunnen daardoor bijna geen huisdieren houden. Dit soort cafe's zijn dan een uitkomst.

In Tokyo zijn 39 van dit soort kattencafe's. Hier bij Calico hebben ze 52 katten, uit 23 verschillende types.

De meeste mensen hangen een uurtje rond, beetje katten aaien, of paaien met snoepjes.

Er zat ook een man die een kat aan het natekenen was. Erg goed gelukt!

Na een uurtje zijn we terug de regen in gegaan. Een mooie voorbereiding voor Nederland, vrees ik. Dit was de derde keer in Japan, maar zeker niet de laatste keer!

Dag 18 - Tokyo

Twee dagen over. Een beetje rustig aan doen en bijkomen van al het rondlopen. 's ochtends zijn we naar Kamata gegaan. D'r zit hier een grote Yuzawaya stoffenwinkel.

Ze hadden een hele collectie Liberty x Hello Kitty stoffen, maar voor 3 euro per 10 centimeter schiet dat niet echt op:

Tussen de middag bij Botejyu Okonomiyaki gegeten. Geinig tentje. Ze bakken het in de keuken op een plaat en je krijgt het dan gewoon op een warm pannetje op tafel. Bij andere restaurants maken ze het vaak aan tafel voor je klaar. Ook leuk, maar dan zit je de hele tijd met zo'n warme bakplaat voor je neus.

De hype in Japan is volgens mij grapeferuit; in bijna elke winkel waar we zijn binnengeweest hebben ze een lading grapefruit spul liggen:

's middags een beetje in de buurt van het hotel rondgelopen en toen naar de Tokyo Dome gegaan. Er kunnen 42.000 mensen in het stadion. Het dak van het stadion wordt omhoog gehouden door de hogere luchtdruk in het stadion.

Om 18:00 begint de wedstrijd tussen de Yomiuri Giants en de Hiroshima Carp.

Ze voorspellen regen voor vanavond, maar gelukkig is er een paraplu-automaat in de buurt. Er schijnt ook ergens een bananenautomaat te staan op Shinjuku Station, maar die heb ik nog niet gespot. Maffe gasten, die Japanners...

We hebben kaartjes achter de homebase, dus mooi uitzicht over het veld:

Het lijkt erop dat Japanners er echt een avond uit van maken: iedereen neemt zijn eigen eten en drinken mee. Ze zitten met grote bento-bakken vol met allerlei gerechten op schoot naar de wedstrijd te kijken. Biertje erbij. Honkbal is op zich vrij saai; een wedstrijd duurt ruim drie uur en er worden nauwelijks punten gescoord.

Tijdens de wedstrijd worden er de hele tijd liedjes gezongen. Meestal een Engelse "Let's go", gevolgd door de spelersnaam. Er zijn drie vakken van de tegenstander en die maken bijkant meer herrie dan de rest van het stadion met Giant fans. Het schijnt dat de Giants een beetje de Yankees van Japan zijn; enorm bekend, maar ook vaak enorm gehaat. En dat hoor je:

Uiteindelijk winnen de Giants met 5-0:

Er wordt nog een Player of The Game aangewezen en dan zit het erop: